پی ریزی
پی ریزی ساختمان یا اجرای فونداسیون اساسی‌ترین و مهم‌ترین بخش اجرای سازه است. چرا که یک ساختمان هرچقدر هم عالی اجرا شود اگر پی ریزی درستی نداشته باشد از نظر استحکام و امنیت ساکنین زیر سوال است. تفاوت پی ساختمان‌ها در دو بخش قابل تعریف است: دسته‌بندی اول به نوع اسکلت سازه بر می‌گردد. اگر اسکلت سازه ما بتنی باشد میلگرد‌های ستون به‌صورت میلگرد انتظار از دل فونداسیون بیرون گذاشته شده و بتن ریزی پی انجام می‌شود.
اما در مورد اسکلت فلزی بیس پلیت یا صفحه ستون‌ها در محل مورد نظر ستون‌ها بر روی میلگرد‌های فونداسیون قرار‌گرفته و پس از بتن ریزی پی موقعیت نصب ستون‌های فولادی مشخص است. بدیهی است که پس از پی ریزی ساختمان تشخیص اسکلت سازه برای عموم مردم نیز با توجه به این تفاوت وجود دارد. اما دسته‌بندی دیگر پی‌ها با توجه به نحوه ارتباط ستون‌های آن باهم است که میتوانند به‌صورت منفرد، مرکب، نواری و یا گسترده عمل کنند.
پی‌های منفرد همانطور که از نامشان پیداست هر یک به‌تنهایی و بدون اتصال به بلوک پی‌های دیگر نقش باربری را ایفا میکنند. اما گاهی اوقات فاصله دو ستون آنقدر کم است که امکان پی منفرد جداگانه برای هریک از آنها وجود ندارد و یا به عبارتی پی‌های آنها باهم تداخل میکنند که در این حالت پی دو ستون را باهم ترکیب کرده و تحت عنوان پی مرکب از آن استفاده می‌کنیم.
اما پی‌های منفرد و مرکب بدلیل عدم یکپارچگی میانشان مناسب ساختمان‌های چند طبقه و سنگین نیستند از این‌رو امروزه رایج‌ترین پی‌های ساختمانی پی‌های نواری هستند که تمام ردیف‌های ستون به‌صورت یک نوار به یک دیگر متصلند. این روش عملکرد پی را یکپارچه کرده و سازه دچار نشست‌های غیرهمسان نمی‌شود. گاهی شرایط از آنچه که باید سخت‌تر است برای مثال مقاومت زمین زیر پی بسیار کم و یا سازه غول‌پیکر است. در چنین شرایطی استفاده از پی‌های رادیه ژنرال یا گسترده یکی از راه‌های موثر است. این پی‌ها یک شبکه عظیم فولادی می‌باشند که تمام زیربنا را دربر می‌گیرند.
در پایان باید اشاره کرد که دسته‌بندی پی‌های ساختمانی به همین‌جا خلاصه نشده و آنها با توجه به عمق انتقال بار نیز به سه دسته پی‌های سطحی که به معرفی‌شان پرداختیم، پی‌های نیمه‌عمیق و پی‌های عمیق تقسیم‌بندی می‌شوند که در مقاله‌ای مفصل به معرفی آنها می‌پردازیم.